Wenecja to miasto kanałów. Nie ma w nim samochodów, a transport odbywa się drogą wodną. Najlepszym środkiem transportu jest vaporetto - tramwaj wodny.
Wenecja, a zwłaszcza wyspa Murano, słynie od wieków z produkcji pięknego szkła. Tamtejsi wytwórcy strzegą technik jego wytwarzania. Jako pamiątkę z Wenecji turyści przywożą najczęściej coś szklanego albo słynne weneckie maski. Na długo można zapamiętać smak weneckiej polenty i wina Valpolicella.
Zabytki
Patronem miasta jest święty Marek. W bazylice jego imienia złożone są jego oraz innych świętych relikwie. Obejrzeć trzeba też Plac św. Marka, Pałac Dożów, kościół San Giorgio Maggiore, Palazzo Grassi, Synagogę Hiszpańską, Włoską, wejść na most Westchnień, most Rialto, wieżę zegarową, dzwonnicę św. Marka i
przepłynąć Kanałem Grande.
Można jednak powiedzieć, że Wenecja żyje w ciągłym zagrożeniu. Woda, która stanowi o jej wyjątkowości, jest dla niej również utrapieniem. Trwa ciągła walka z podtopieniami. Nowy pomysł na ochronę tego pięknego miasta to specjalne falochrony, zbudowane na Adriatyku- budowane są nowe falochrony.
Historia
Wenecja została założona w V w. przez plemię Wenetów, było od VII w. republiką demokratyczną, rządzoną przez dożów.
W X w. Wenecja wyrosła na największą potęgę morską na Adriatyku.
Rozwinęło się tu rzemiosło (np. słynne weneckie szkła, obróbka drewna, sukiennictwo).
Na początku XIII w. Wenecja uzyskała zdobycze terytorialne na Peloponezie i w Dalmacji (Dubrownik).
W rezultacie pokonania Genui w bitwie pod Chioggią w 1380 r., Wenecja opanowała handel ze Wschodem.
Okres szybkiego rozwoju i bogacenia się zahamowało odkrycie drogi morskiej do Indii w XV w. oraz wzrost potęgi tureckiej na wschodzie basenu Morza Śródziemnego.
W latach 1795-1805 oraz po 1815 r. miasto należało do Austrii, zaś w 1866 r. weszło w skład powstającego państwa włoskiego.
Sercem miasta jest wypełniony turystami i gołębiami Plac św. Marka (Piazza San Marco).