Aby otrzymać świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, łączna kwota brutto emerytury, renty oraz innych świadczeń finansowanych ze środków publicznych – również tych wypłacanych przez zagraniczne instytucje emerytalno-rentowe – nie może przekraczać 2552,39 zł miesięcznie.

Maksymalna wysokość świadczenia to 500 zł miesięcznie „na rękę”. Taka kwota przysługuje osobom, które nie pobierają emerytury, renty ani innych świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych lub otrzymują je w łącznej wysokości nieprzekraczającej 2052,39 zł brutto miesięcznie. Jeśli łączna kwota pobieranych świadczeń wynosi więcej niż 2052,39 zł, ale nie przekracza progu 2552,39 zł brutto, wysokość świadczenia uzupełniającego zostaje ustalona jako różnica między graniczną kwotą a sumą otrzymywanych świadczeń. Na przykład osoba otrzymująca emeryturę
w wysokości 2300 zł brutto może liczyć na dodatkowe świadczenie uzupełniające w kwocie 252,39 zł.

Do świadczeń finansowanych ze środków publicznych zaliczają się m.in. emerytury i renty wypłacane przez ZUS, KRUS oraz inne organy, a także świadczenia otrzymywane z zagranicznych instytucji emerytalno-rentowych. W skład tych świadczeń wchodzą również stałe zasiłki z pomocy społecznej, takie jak zasiłki stałe czy dodatki mieszkaniowe.

Nie wszystkie jednak świadczenia są brane pod uwagę przy ustalaniu prawa do świadczenia uzupełniającego. Do dochodu nie wlicza się m.in. dodatku pielęgnacyjnego, zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku dla sieroty zupełnej, dodatku kombatanckiego czy ryczałtu energetycznego. Nie brane są także pod uwagę świadczenia jednorazowe, takie jak zasiłek pogrzebowy czy jednorazowe zasiłki socjalne. Nie uwzględnia się również świadczenia wspierającego ani renty rodzinnej dla dziecka, które stało się całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji przed ukończeniem 16. roku życia lub – jeśli nadal się uczy – przed ukończeniem 25 lat.